از شکارچیان اینویت گرفته تا طیف گسترده ای از برف و یخ، تصاویر عکاس دانمارکی کارستن آگوانگ از سه دهه شیفتگی به منطقه کم جمعیت گرینلند ناشی می شود.
به گزارش فرارو، ادای احترام کارستن آگوانگ به گرینلند نتیجه شیفتگی ریشه دار و پایدار به کشورش است. او در نقاشی های خود به بررسی وابستگی متقابل شدید بین انسان ها، حیوانات و محیط زیست می پردازد.
کارستن می گوید: زمانی که 30 سال پیش برای اولین بار در گرینلند شروع به کار کردم، به طبیعت و حیات وحش علاقه مند بودم. چند سال بعد متوجه شدم که منحصر به فرد گرینلند در مردمی که در این کشور زندگی می کنند نیز یافت می شود.
گفت من وجود حیوانات و انسان ها را در دنیای یخ و برف ثبت کرده ام. مردم گرینلند این توانایی را دارند که در مناظر شگفت انگیز و زیبا و در عین حال خشن و وحشی پرسه بزنند.
این عکاس دانمارکی ادامه داد: این سرزمین باستانی و دست نخورده ساخته دست بشر در خطر بزرگی قرار دارد. در سطح جهان، با افزایش تقاضا و بهره برداری از منابع، حیات وحش در حال کاهش و کاهش است. آخرین مناطق دست نخورده کیهان در اکثر قطب ها، جایی که برخی از مردم در آن زندگی می کنند، یافت می شود.
کارستن گفت: درک وسعت گرینلند سخت است. تندرا بی نهایت با گیاهان منحصر به فرد است که با توجه به فصول و برفی که در همه جا وجود دارد تغییر رنگ می دهند و منظره را به گونه ای متفاوت شکل می دهند. طبیعت گسترده است. صحنه بی رحمانه، قانع کننده و در عین حال گیرا است. احساس حقارت و حقارت به عنوان یک انسان اجتناب ناپذیر است. در گرینلند، طبیعت دست نخورده به مناطق منفرد محدود نمی شود، بلکه فضایی بی پایان از طبیعت بی نظیری را که با چشم غیر مسلح دیده می شود، ایجاد کرده است.
با زیبایی نفس گیرش، منظره اصلی گرینلند از هر نظر شگفت انگیز است. برای من، زمانی که بتوانم سوژه را مستقیماً در یک محیط تماشایی قرار دهم، عکاسی بیشترین حس را دارد. تصاویر حساس از مقیاس عالی و ابعاد باشکوه مناظر قطب شمال را نشان می دهد. در قطب شمال، وضعیت از هر نظر بسیار متفاوت است. تنها گونه هایی که قادر به سازگاری با آب و هوای خشن هستند، با تغییرات بزرگ تابستان و زمستان خود، می توانند در اینجا زنده بمانند.
تعداد گونه های موجود در گرینلند به دلیل وسعت زیاد در مقایسه با سایر نقاط جهان کم است. این باعث می شود گونه های قطب شمال که در اینجا زنده می مانند جذاب تر شوند.
می خواهم بگویم که حیوانات قطبی چقدر با شرایط سازگار شدند. این توانایی در طول چندین نسل تقویت شده است و نمی توان به سرعت جایگزین کرد – ممکن است صدها یا هزاران سال طول بکشد. و بنابراین تأثیرات تغییرات آب و هوایی در طول دهه‌ها حتی ویرانگرتر است.
امیدوارم عکاسی من به تغییر دیدگاه من نسبت به گرینلند و استفاده آن از منابع طبیعی کمک کند. نظر من این است که مردم گرینلند اغلب احساس می کنند که مورد سوء تفاهم قرار گرفته اند و تاریخ، فرهنگ و فلسفه زندگی آنها واقعاً محترم شمرده نمی شود. این امر به ویژه در مورد حیوانات نمادین مانند خرس های قطبی و نهنگ ها که شکار آنها بسیار بحث برانگیز است صادق است. امیدوارم عکس من نشان دهد که شکار در گرینلند یک هویت فرهنگی می سازد. امیدوارم این عکس دیدی چندوجهی از نقش پیچیده شکارچیان معیشت در جامعه گرینلند به شما بدهد.
نقاشی های من تصاویری از سنت شکار منحصر به فرد گرینلند است. هدف من جشن گرفتن شکار نیست، بلکه نشان دادن آن به همان شکلی است که هست. اگرچه شکارچیان گرینلند در جامعه گرینلند مورد احترام و ارزش هستند، اما آنها کامل نیستند. تصور عاشقانه اینوئیت که فقط برای تغذیه خانواده خود شکار می کند، از تک تک اعضای حیوان ذبح شده استفاده می کند و همه چیز را به طور کامل تثبیت می کند، گاهی اوقات با واقعیت همخوانی ندارد.
پس از گذراندن زمان زیادی با شکارچیان گرینلند، متوجه شدم که مفهوم “شکار” چقدر مهم است و چقدر برای مردم گرینلند مهم است. شکار برای امرار معاش مانند گذاشتن غذا بر روی میز است، اما چیزهای بیشتری در آن وجود دارد. بسیاری از عوامل مرتبط با شکار با ریشه های فرهنگی عمیق در درک و هویت گرینلند وجود دارد.
